Przejście do strony głównej serwisu DSH

Historia fotografii post mortem sięga XIX wieku, czasów pierwszych dagerotypów. Zmarłych stylizowano na żywych, otwierano im oczy lub domalowywano źrenice na zamkniętych powiekach; układano na specjalnych podpórkach, sadzano na krzesłach, fotelach w towarzystwie rodziców, rodzeństwa lub ulubionego zwierzęcia.  Fotografia post mortem miała podtrzymać iluzję życia, była próbą „zatrzymania” najbliższych, ukazania ich jako żywych osób. Często była to jedyna podobizna zmarłej nagle osoby, jaka pozostawała bliskim na pamiątkę. Fotografie pośmiertne cieszyły się największą popularnością w epoce wiktoriańskiej, dziś podobny zwyczaj praktykuje się wśród części osób wyznania prawosławnego (zbiorowe portrety przy otwartej trumnie zmarłego). O tym co mówią nam dziś fotografie post mortem i jakie historie w sobie kryją opowiadał Jacek Dehnel, poeta, prozaik, malarz. W programie wieczoru również film Zmęczona śmierć Fritza Langa (Niemcy, 1921)