Przejście do strony głównej serwisu DSH

Hasło z najbardziej znanej kampanii reklamowej dwudziestolecia międzywojennego znamy do dzisiaj. Slogan „Cukier krzepi” — stworzony przez Melchiora Wańkowicza, pisarza i reportażystę — pojawiał się w prasie, autobusach czy na boiskach. Współcześnie o cukrze myślimy inaczej, za kilka tygodni zacznie obowiązywać podatek cukrowy, którego cel jest dokładnie odwrotny — ograniczenie konsumpcji cukru. Spotkanie online z Zofią Zakrzewską, autorką książki „Cukier krzepi. Propaganda konsumpcji cukru w Polsce w latach 1925–1932”, poprowadzi Monika Kucia, dziennikarka i kuratorka kulinarna.



Dlaczego w dwudziestoleciu tak intensywnie reklamowano cukier? Najintensywniejsza kampania działa się od 1930 do 1932 roku, ale pierwsze działania propagandowe inicjowano już kilka lat wcześniej. Na cukier nałożona była wysoka akcyza, która była istotnym wpływem do budżetu państwa. Niedługo po I Wojnie Światowej rozpoczął się międzynarodowy kryzys cukrowniczy spowodowany nadprodukcją. Dodatkowo cukier trzcinowy wypierał z rynku droższy cukier buraczany, który produkowano w Polsce. Intensywna propaganda miała ratować tę sytuację.

W książce — nagrodzonej w konkursie im. Władysława Pobóg-Malinowskiego na „Najlepszy Debiut Historyczny Roku”— „Cukier krzepi. Propaganda konsumpcji cukru w Polsce w latach 1925–1932” Zofia Zakrzewska opisuje metody propagandowe, używane media i skalę tej kilkuletniej akcji. Ponieważ najważniejszym przekazem kampanii było przekazanie informacji, że cukier jest zdrowy, częścią analizy jest wiedza dietetyczna tamtego okresu i zróżnicowanie diety mieszkańców i mieszkanek miast, bezrobotnych, chłopów i chłopek. Reakcja społeczeństwa nie była jednak tak entuzjastyczna, jak oczekiwało tego państwo. Do reklam odwoływano się w prasie satyrycznej, karykaturach czy wierszach.

Spotkanie — prowadzone przez Monikę Kucię, dziennikarkę i kuratorkę kulinarną — będzie poświęcone omówieniu zaangażowania państwa i znanych osób w promocję, pokazaniu konkretnych materiałów propagandowych oraz dyskusji na temat standardów żywieniowych ówczesnego społeczeństwa. Szczególnie istotne będą pamiętniki chłopów i bezrobotnych, z których wyłania się wstrząsający obraz biedy. Odmienny wobec współczesnej narracji o II RP.