Przejście do strony głównej serwisu DSH

To w Warszawie po raz pierwszy w Polsce zatańczono tango publicznie. Międzywojenna stolica była centrum rewii, kabaretu i dansingu. Była także siedzibą największych wytwórni płytowych, dla których wiele genialnych talentów stworzyła liczne utwory rozrywkowe, z których dużą część stanowiły tanga. Niemal każda twórczyni i każdy twórca marzy o tym, by jego dzieło stało się nieśmiertelne. Prawdopodobnie jednak żaden spośród nich nie przypuszczał, że pozornie błaha melodia z prostym tekstem stanie się nieodłącznym i bogatym depozytem pamięci, tożsamości i kultury polskiej. Z Jerzym Płaczkiewiczem, Zdzisławem Paterem i Piotrem Zabrockim porozmawia Jan Emil Młynarski. Emisja na Facebooku i YouTube Domu Spotkań z Historią.



Materiał filmowy jest częścią cyklu poświęconego niematerialnemu dziedzictwu stolicy. Staramy się uchwycić przekazywane międzypokoleniowo praktyki, tradycje i zwyczaje budujące warszawską tożsamość, a także kształtujące związek mieszkanek i mieszkańców z miastem.

„Niematerialna Warszawa: Tradycje, zwyczaje, praktyki we ​współ-​mieście”
Punktem wyjścia jest raport „Niematerialna Warszawa: Tradycje, zwyczaje, praktyki we ​współ-​mieście” przygotowany przez Ewę Klekot oraz Hannę Schreiber. Autorki łączą idee zawarte w Konwencji UNESCO z 2003 roku w sprawie ochrony niematerialnego dziedzictwa kulturowego z wytycznymi najnowszej polityki kulturalnej miasta stołecznego Warszawy z 2020 roku. Oba te dokumenty kładą nacisk na współdziałanie, wspólnotę, współpracę i współtworzenie, a także — współczesność. Dziedzictwo niematerialne to bowiem taki sposób tworzenia kultury, który wykorzystuje przeszłość, by w teraźniejszości budować więzi społeczne sięgające w przyszłość.

Raport można przeczytać tutaj.