Przejście do strony głównej serwisu DSH

Dom Spotkań z Historią zaprasza na premiery i pokazy monodramu Agnieszki Przepiórskiej „OCALONE” na podstawie tekstu Piotra Rowickiego w reżyserii Mai Kleczewskiej. „OCALONE” to historia Ireny K., która po 80. latach odzyskuje głos i opowiada o zdarzeniach z „Zieleniaka” – obozu przejściowego zorganizowanego w sierpniu 1944 r. na warszawskiej Ochocie przez oddziały SS RONA dla ludności cywilnej.

Producentem spektaklu jest Dom Spotkań z Historią, partnerem wydarzenia – Ośrodek Kultury Ochoty. „OCALONE” inaugurują „FESTIWAL BOHATEREK”, który odbędzie się w dniach 30 września-12 października br.

premiery spektaklu:
30 września 2024 roku, g. 20:00
1 października 2024 roku, g. 19:00
miejsce: V piętro budynku PAST-y

kolejne pokazy:
• 2-5 października br., g. 19:00
bilety: 60 zł (normalny), 40 zł (ulgowy)
Bilety na pokazy 1-5 października do kupienia za pośrednictwem platformy Goingapp: https://goingapp.pl/wydarzenie/kleczewska-przepiorska-rowicki-ocalone
miejsce: V piętro budynku PAST-y, ul. Zielna 39, Warszawa

• 6 października br., g. 18:00
bilety: 60 zł (normalny), 40 zł (ulgowy)
Bilety na pokaz 6 października do kupienia za pośrednictwem platformy Biletyna: https://bilety.io/DR0nk
miejsce: aula XXI LO im. Hugona Kołłątaja, ul. Grójecka 93, Warszawa

Po każdym z pokazów popremierowych spektaklu odbędą się rozmowy z zaproszonymi gośćmi i gościniami, na które serdecznie zapraszamy:
• 2 października, g. 20:00: spotkanie z Agnieszką Przepiórską, prowadzenie: Tomasz Domagała
• 3 października, g. 20:00: spotkanie z Agnieszką Przepiórską i dr Wiolą Rebecką, prowadzenie: Paulina Reiter
• 4 października, g. 20:00: spotkanie z Sylwią Chutnik i Agnieszką Przepiórską, prowadzenie: Paulina Reiter
• 5 października, g. 20:00: spotkanie z Agatą Diduszko-Zyglewską i Agnieszką Przepiórską, prowadzenie: Paulina Reiter
• 6 października, g. 19:00: debata z udziałem Mai Kleczewskiej, Agnieszki Przepiórskiej, dr Wioli Rebeckiej i Joanny Rolińskiej, prowadzenie Paulina Reiter

OD TWÓRCÓW: Po osiemdziesięciu latach Irena K. z ulicy Opaczewskiej odzyskuje głos. Przez te wszystkie lata chodziła koło miejsca, gdzie wydarzyła się tragedia. Koło szkoły, którą spalono. Koło placu, na którym sprzedawano warzywa i owoce. I teraz też kwitnie handel. Nikt nie chciał słuchać. Nikt nie chciał się zatrzymać. Nikt tego nie potrzebował, po co rozdrapywać rany? „Ocalone” to historia prawdziwa, która wydarzyła się w połowie XX wieku. W środku Europy. W Polsce. W Warszawie. W obozie przejściowym na Zieleniaku masowo gwałcono kobiety. Nikt dokładnie nie wie, ile ich było. Setki? Tysiące? Nikt nie zna ich nazwisk ani imion. Sprawcy są znani: Ronowcy, diabły umazane marmoladą, obwieszone zegarkami, pijące wódkę z baniek po mleku, w kradzionych koszulach i z karabinami na sznurkach. Ofiary wybierali nocami, pomagali sobie latarkami. Krzyki, jęki, skowyt, stos spuchniętych ciał, a potem cisza. Irena K. odzyskała głos. Musi zebrać wszystkie siły, aby przywrócić pamięć o wszystkich nieznanych bohaterkach poległych w sierpniu 1944 roku na warszawskim Zieleniaku. Musi zadbać o ich obecność w świadomości dzisiejszych i przyszłych pokoleń. Zapraszamy Państwa na uroczyste odsłonięcie pomnika, który na zawsze zachowa w pamięci los bohaterek.

Najkoszmarniejsze, najbardziej wstrząsające obrazy powstańczej Ochoty; wspomnienie, przed którym wzbrania się myśl, wspomnienie dziesiątek i setek kobiet, dziewcząt, jakże często nieledwie dzieci – ofiar bezgranicznego rozpasania, bestialstwa.
[Józef. K. Wroniszewski, „Ochota 1944”] [i]

W sierpniu 1944 roku „pani Opaczewska” nie miała siły bronić już Warszawy – została brutalnie zgwałcona.

Ofensywa powstańcza na warszawskiej Ochocie trwała kilka godzin, obrona jedenaście dni. W tym czasie, podobnie jak na Woli, trwała rzeź Ochoty. Niemcy, rękami kolaborującej z nimi Rosyjskiej Wyzwoleńczej Armii Ludowej, systematycznie mordowali bezbronną ludność cywilną.

Oddziały SS RONA pojawiły się w powstańczej Warszawie w piątek, 4 sierpnia. 1700 osobowy pułk wszedł do miasta około godziny 10:00 od strony Okęcia. Przewodził mu Bronisław (według niektórych danych Mieczysław) Kamiński, po matce Niemiec, po ojcu Polak, sam pod koniec życia uważający się za Rosjanina. Russkaja Oswoboditielnaja Armija składała się głównie z dezerterów zbiegłych z Armii Czerwonej. Wcieloną do SS brygadę, 2 sierpnia 1944 r., skierował przeciw powstańczej Warszawie Heinrich Himmler.

Po otrzymaniu tego rozkazu Kamiński wybrał wieczorem ze swej bandy łotrów samych arcyłotrów: tych najbardziej twardych, najbardziej odpornych na ludzkie uczucia, na ogół młodych, nieżonatych. – pisał Józef K. Wroniszewski, historyk Ochoty, w książce „Ochota 1944”.

Według zeznań gen. Ericha von dem Bacha składanych w 1946 r. przed prokuratorem polskim w Norymberdze, dyspozycje Himmlera dla SS RONA były konkretne:
1. Ujętych powstańców należy zabić bez względu na to, czy walczą zgodnie z konwencją Haską, czy ją naruszają; 2. Nie walcząca część ludności, kobiety i dzieci, ma być również zabijana; 3. Całe miasto ma być zrównane z ziemią, to jest domy, ulice, urządzenia w tym mieście i wszystko, co się w nim znajduje.[ii]

Kamiński ze swoim sztabem stacjonował w gmachu Wolnej Wszechnicy przy ul. Opaczewskiej. Jego żołnierze, których niemiecki historyk, Hanns von Krannhals, określił jako nieustannie pijaną „bandę świń”, rozpełzli się szybko po całej dzielnicy, aby ją rabować, zabijać i gwałcić. Mordercy wiedzieli, że nie mogą rozstrzelać wszystkich mieszkanek i mieszkańców naraz. Wymyślili więc plan ich ewakuacji i tymczasowego zamknięcia na funkcjonującym wcześniej kilkuhektarowym targowisku zwanym Zieleniakiem – przy ul. Grójeckiej 95. Pierwszymi więźniami obozu byli właśnie mieszkańcy okolic Grójeckiej i Opaczewskiej.

Na Zieleniaku najbardziej cierpiały kobiety. Gwałcono córki w obecności ojców i matek, gwałcono matki w obecności ich rodzin. Gwałcono kobiety młode i stare, dziewczynki i te w połogu, również ciężarne. Gwałty odbywały się też w sali gimnastycznej graniczącej z Zieleniakiem szkoły im. Hugona Kołłataja. Zgwałcone często zabijano.

Na Zieleniaku szybko przybywało ludzi. Wieczorem, 5 sierpnia, znajdowało się tam już kilkanaście tysięcy spędzonych. 6 sierpnia liczba więźniów bliska była 20 tysięcy. Ludzie umierali z braku wody, gorąca, ze strachu. Wpadali w obłęd. Pod parkanem od strony gimnazjum rosła sterta zwłok. Ofiary często były przez ronowców palone; chodziło o to, żeby zatrzeć ślady zbrodni. Od 9 sierpnia więzionych zaczęto wywozić do obozu przejściowego w Pruszkowie. Od tego dnia ilość osób na Zieleniaku stopniowo się zmniejszała. 18 sierpnia zjawił się tam jeszcze ostatni transport nowych więźniów, byli to mieszkańcy ul. Nowogrodzkiej. 19 sierpnia na Zieleniaku ronowcy zamordowali 50 chorych kobiet, pacjentek Instytutu Radowego. 20 sierpnia ewakuowali resztę więźniów. Zieleniak przestał istnieć.

Między 4 a 20 sierpnia 1944 roku przez tymczasowy obóz na Zieleniaku przeszło około 60 tysięcy warszawianek i warszawiaków. W tym czasie na terenie Ochoty zginęło ok 10 tysięcy osób (nie byli to tylko mieszkańcy Ochoty, ale ci którzy tam się akurat znajdowali). Na samym Zieleniaku straciło życie około tysiąc osób, w tym 300 zostało rozstrzelanych.

Oddziały SS RONA zostały wycofane z Ochoty 22 sierpnia. W niedługim czasie brygada została rozwiązana, a jej szef, Kamiński, rozstrzelany przez Niemców jeszcze podczas powstania warszawskiego.

Zaraz po wojnie, w latach 1945-1946, na terenie Zieleniaka i okolic odbywały się ekshumacje prowadzone m.in. przez Polski Czerwony Krzyż. Nie ma 100% pewności, że wszystkie ciała zostały ekshumowane.

Joanna Rolińska
varsavianistka, publicystka

OCALONE
w roli Ireny K.: Agnieszka Przepiórska
tekst: Piotr Rowicki
reżyseria: Maja Kleczewska
kostium: Konrad Parol
muzyka: Cezary Duchnowski
wideo: Krzysztof Garbaczewski
choreografia: Anna Krysiak
projekt plakatu: Alina Rybacka

konsultacja merytoryczna: Sylwia Chutnik, dr Wiola Rebecka, Joanna Rolińska
kwerenda w zbiorach Archiwum Historii Mówionej DSH i FOK: Joanna Rączka
kierowniczki produkcji: Małgorzata Błasińska, Agata Kucharska (DSH), Olga Stefańska współpraca produkcyjna: Weronika Komorowska (DSH
producentka wykonawcza: Katarzyna Puchalska (DSH)
producent: Dom Spotkań z Historią
partnerzy projektu: Fundacja Polskiego Państwa Podziemnego, Ośrodek Kultury Ochoty. Spektakl dofinansowany w ramach środków z KPO.
kontakt dla mediów: Kaja Stępkowska, k.stepkowska@dsh.waw.pl

Specjalne podziękowania dla Alicji Brudło, dyrektorki Ośrodka Kultury Ochoty oraz dla dyrekcji XXI Liceum Ogólnokształcącego im. Hugona Kołłątaja.

BIOGRAMY TWÓRCÓW I TWÓRCZYŃ

Agnieszka Przepiórska – aktorka teatralna, serialowa i filmowa, monodramistka. Absolwentka Wydziału Aktorskiego Państwowej Wyższej Szkoły Sztuki Teatralnej i Filmowej w Petersburgu. Ukończyła też Szkołę Trenerek i Trenerów opartej na Empatii (2024). W latach 2005-2008 była aktorką Teatru Dramatycznego im. Jerzego Szaniawskiego w Wałbrzychu. W kolejnych latach współpracowała z wieloma teatrami m.in. w Bielsku-Białej, Koszalinie, Szczecinie, Warszawie i Zielonej Górze. Od 2021 r. na stałe związana jest z Teatrem im. Juliusza Słowackiego w Krakowie. Występowała także w produkcjach filmowych i serialach tv takich jak m.in.: „Artyści”, „Glina”, „Fala zbrodni”, „Ojciec Mateusz”, „Druga szansa”, „Pati”, „Imago”.

W teatrze fascynuje mnie szczera rozmowa z publicznością – mówi aktorka. Po latach doświadczeń uznaję, że teatr biograficzny i monodramy to przestrzeń, gdzie znajduję miejsce na takie spotkania – w bliskości, bez zbędnych ozdobników, przy skromnej scenografii. „Bioteatr” jest także przedmiotem mojej pracy doktorskiej, a przede wszystkim pomysłem na kolejne twórcze lata. W odpowiedzi na popularność biografii książkowych i zainteresowanie publiczności teatrem biograficznym chcę rozwijać ten rodzaj teatru; poszerzać jego autorską formułę o kolejne tematy i nowe języki opowiadania o bohaterkach. Wielowątkowość i wieloaspektowość tej formuły sprawia, że źródło inspiracji nigdy nie wyschnie. Kolejne postaci kobiet pojawią się na scenach ze swoją prawdą i cierpieniem, marzeniem i pragnieniem szczęścia. Dom Spotkań z Historią jest szczególną przestrzenią, w której stworzenie dialogu między postacią sceniczną a widzem/widzką jest niejako naturalne – bo Dom Spotkań z Historią to również, jak przekonują bliskie mi postacie, Dom Spotkań z Historią Kobiet.

Od ponad 10 lat Agnieszka Przepiórska tworzy spektakle w nurcie monodramu biograficznego – bioteatru, w ścisłej współpracy z dramatopisarzem i pisarzem, Piotrem Rowickim. Pierwszy monodram Agnieszki Przepiórskiej na podstawie tekstu Piotra Rowickiego („I będą święta” w reż. Piotra Ratajczaka, prem. Teatr Konsekwentny, 2012), był opowieścią o emancypacji wdowy smoleńskiej. Kolejne dwa monodramy aktorki – autobiograficzna historia dorastania bez ojca („Tato nie wraca”, prem.  Teatr WARSawy, 2013) oraz opowieść o byłej korespondentce wojennej („Wojna to tylko kwiat”, prem. Teatr WARSawy, 2016) – również powstały we współpracy z Piotrem Rowickim (tekst) i Piotrem Ratajczakiem (reżyseria). W następnych monodramach na podstawie teksów Piotra Rowickiego, Agnieszka Przepiórska opowiedziała historie niezwykłych kobiet: polskiej poetki żydowskiego pochodzenia, Zuzanny Ginczanki („Zuzanna Ginczanka. Przepis na prostotę życia”, reż. Anna Gryszkówna, koprod. Teatr na Plaży w Sopocie i Teatr Łaźnia Nowa w Krakowie, prem. 2020), naukowczyni i popularyzatorki nauki Simony Kossak („Simona K. Wołająca na puszczy”, reż. Anna Gryszkówna, prem. 2020, prod. Fundacja Kultura nie Boli) oraz działaczki społecznej i opozycjonistki PRL, Anny Walentynowicz („Nazywam się Anna Walentynowicz”, reż. Anna Gryszkówna, koprod. Dom Spotkań z Historią i Teatr Łaźnia Nowa w Krakowie, prem. 2022). Najnowszy monodram Agnieszki Przepiórskiej „W maju się nie umiera. Historia Barbary Sadowskiej” na podstawie tekstu Piotra Rowickiego i w reżyserii Anny Gryszkówny (prem. 2023, Dom Spotkań z Historią), od czasu swojej premiery pokazany został w kilkudziesięciu miastach Polski. Przedstawienie, wyróżnione na wielu festiwalach i przeglądach, wiosną 2024 zostało zarejestrowane przez Telewizję Polską i wyemitowane w Teatrze Telewizji TVP – w ramach wiosennej ramówki 2024. Spektakl znalazł się także w finale tegorocznego Ogólnopolskiego Konkursu na Wystawienie Polskiej Sztuki Współczesnej. Jesienią 2024 zostanie zagrany m.in. w Białymstoku, Rybniku, w dwunastu miejscowościach w ramach programu TEATR POLSKA. Obecnie Agnieszka Przepiórska pracuje z dramatopisarzem Piotrem Rowickim i reżyserką Mają Kleczewską nad monodramem „Ocalone” – historią Ireny K., która po 80. latach odzyskuje głos i opowiada o zdarzeniach z obozu przejściowego zorganizowanego na warszawskim Zieleniaku w sierpniu 1944 r. Premiera produkowanego przez DSH spektaklu zaplanowana jest na 30 września 2024 r. w siedzibie PAST-y w Warszawie – w ramach inauguracji organizowanego przez DSH Festiwalu Bohaterek, którego pomysłodawczynią jest Agnieszka Przepiórska.

Aktorka jest laureatką wielu nagród teatralnych, m.in. za role w monodramach „I będą święta” „Tato nie wraca”, „Ginczanka. Przepis na prostotę życia", „W maju się nie umiera. Historia Barbary Sadowskiej”. Została także uhonorowana Nagrodą Miesięcznika „Teatr” im. Aleksandra Zelwerowicza dla najlepszej polskiej aktorki sezonu 2022/2023 za rolę Barbary Sadowskiej w spektaklu „W maju się nie umiera. Historia Barbary Sadowskiej” oraz w uznaniu za wkład w rozwój monodramu biograficznego.

Maja Kleczewska – reżyserka teatralna, studiowała psychologię na Wydziale Psychologii Uniwersytetu Warszawskiego i reżyserię w Akademii Teatralnej im. Aleksandra Zelwerowicza w Warszawie, gdzie obecnie pracuje jako wykładowca na kierunku reżyserii. Jest absolwentką krakowskiej Akademii Sztuk Teatralnych im. Stanisława Wyspiańskiego. Debiutowała spektaklem „Jordan” Anny Reynolds i Mojry Buffini w Teatrze im. Juliusza Słowackiego w Krakowie (2001). Zawodowo związana z teatrami w Krakowie, Warszawie, Hamburgu, Ljublianie, Poznaniu, Opolu, Bydgoszczy, Wałbrzychu. Jej przedstawienia pokazywane były na wielu polskich i międzynarodowych festiwalach, m.in. w Wenecji („Wściekłość” Elfriede Jelinek), Paryżu i Berlinie („Sen nocy letniej” Williama Szekspira), Tibilisi („Zmierzch bogów” według scenariusza Luchino Viscontiego), Londynie i Seulu („Makbet” Williama Szekspira), Madrycie („Pod presją” według scenariusza Johna Cassavetesa) , Nitrze („Woyzeck” Georga Büchnera), Moskwie („Babel” Elfriede Jelinek), Sankt Petersburg („Fedra” według własnego scenariusza).

Dwukrotna laureatka Lauru Konrada przyznawanego na Ogólnopolskiego Festiwalu Sztuki Reżyserskiej „Interpretacje” w Katowicach (za spektakle „Woyzeck” i „Dybuk” Szymona Anskiego). Trzykrotna laureatka nagrody „Olśnienia” Onetu w kategorii teatr (za „Hamleta” Williama Szekspira, „Pod presją”, „Dziady” Adama Mickiewicza). Laureatka Paszportu Polityki w kategorii teatr (2006). Reżyserka została uhonorowana także Nagrodą Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego (2013), Nagrodą Srebrny Lew na Biennale di Venezia (2017), Nagrodą Miesięcznika „Teatr” im. Konrada Swinarskiego (2018) oraz Grand Prix Boska Komedia (2018).

Piotr Rowicki – dramatopisarz, ukończył historię na Uniwersytecie w Białymstoku. W 2008 debiutował sztuką „Przylgnięcie” w Laboratorium Dramatu w Warszawie. Na jej motywach powstał film pt. „Demon" w reżyserii Marcina Wrony. Autor kilkudziesięciu sztuk teatralnych, między innymi: „Chłopiec Malowany”, „Matki” „I będą Święta”, „Niewierni”, „Piszczyk”, „Tato nie wraca” „Biała siła, czarna pamięć”, „Ćesky Diplom”, „Żeby nie było śladów”, „Królowie strzelców”, „Niepodlegli”, „Zabić prezydenta”, „Listen to Your Heart”, „Freak”. Laureat wielu nagród i wyróżnień, w tym m.in. dwukrotny zwycięzca konkursu na polską sztukę współczesną „Metafory Rzeczywistości” organizowanego przez Teatr Polski w Poznaniu. Piotr Rowicki otrzymał także nagrodę indywidualną za oryginalny polski tekst dramatyczny – za utwór „W maju się nie umiera. Historia Barbary Sadowskiej” na 23. Festiwalu TVP i Teatru Polskiego Radia „Dwa Teatry” (2024). Ten sam tekst dostał główną nagrodę 30. Ogólnopolskiego Konkursu na Wystawienie Polskiej Sztuki Współczesnej, organizowanego przez Instytut Teatralny im. Zbigniewa Raszewskiego ze środków Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego.

Konrad Parol – projektant mody, kostiumograf. Samouk. Twórca dwóch polskich autorskich marek: Konrad Parol i Boys Left Girls Right / BLGR. Początkowo pracował jako kostiumograf i stylista na planach polskich teledysków. Z teatrem związany jest od 2011 roku. Na stałe współpracuje z reżyserką Mają Kleczewską; stworzył kostiumy do wielu spektakli w jej reżyserii stworzonych w Polsce – m.in. do  „Braci i siostr” (2013), „Podróży zimowej” (2013),  „Cieni. Eurydyka mówi” (2014), „Szczurów” (2014), „Dybuka” (2015), „Wściekłości” (2016), „Malowanego ptaka” (2017), „Bachantek” (2018), „Dziadów” (2021), „Wesela” (2024) i za granicą – „Dziadów” (prem. Teatr Dramatyczny, Iwano-Frankiwsk, 2022) oraz „Burzy” 2014 i „Czekając na Barbarzyńców” (2016) – oba w Deutsches Schauspielhaus w Hamburgu. Projektował również kostiumy do projektów teatralnych i operowych takich reżyserek i reżyserów jak m. in.: Wojtek Blecharz, Łukasz Chotkowski, Wojciech Faruga, Paweł Łysak, Ewelina Marciniak, Paweł Świątek, Mariusz Treliński, Iwo Vedral. Projektuje także kostiumy do filmu i TV m.in. programów „Top Model 2015” i programu „Azja Express”. Za kostiumy i maski zwierząt do „Podróży zimowej” w reż. Mai Kleczewskiej (2013) zdobył uznanie samej Elfriede Jelinek. Laureat Grand Prix Festiwalu Prapremier w Bydgoszczy (2013) dla zespołu aktorskiego oraz realizatorek i realizatorów „Podróży zimowej”.

Cezary Duchnowski – kompozytor, pianista, twórca projektów multimedialnych. Studiował kompozycję w klasie prof. Leszka Wisłockiego w Akademii Muzycznej we Wrocławiu. Obecnie wykłada tam m. in. realizację muzyki komputerowej. Był jednym z inicjatorów założenia Studia Kompozycji Komputerowej w Akademii Muzycznej we Wrocławiu. Z placówką tą związany jest do chwili obecnej. Ma w swoim dorobku utwory zarówno kameralne jak i symfoniczne. Od kilku lat czołowe miejsce w jego działalności zajmuje twórczość elektroakustyczna. Tworzy wraz z Agatą Zubel duet ElettroVoce realizując projekty na głos i elektronikę. Jest wielkim orędownikiem muzyki improwizowanej. Chętnie współpracuje z muzykami jazzowymi a także innymi artystami, których pasją jest kreowanie muzyki na żywo. Wraz z Pawłem Hendrichem i Sławomirem Kupczakiem powołał do życia grupę Phonos ek Mechanes. W ramch niej uprawia szczególny rodzaj elektronicznej muzyki improwizowanej – human-electronics, gdzie komputery kontrolowane są akustycznymi instrumentami. Wraz z Marcinem Rupocińskim założył grupę Morphai – formację podejmującą artystyczne inicjatywy o profilu interdyscyplinarnym. Jest autorem muzyki do spektaklu „Dziady” w reż. Mai Kleczewskiej (prem. Teatr im. Juliusza Słowackiego w Krakowie, 2021).

Krzysztof Garbaczewski – reżyser, scenograf i autor adaptacji m.in. “Tybetańskiej Księgi Umarłych”, Gombrowicza, Dostojewskiego, Shakespeare’a, Reymonta, Jelinek, Roussela oraz poetów Leśmiana, Białoszewskiego i Dante, stanowiących podstawę jego tzw. “Medytacji” łączących performance, sztuki wizualne oraz muzykę. Pierwszy polski reżyser teatralny pracujący w technologii Virtual Reality. Charakterystyczna dla niego kolażowa stylistyka, stosowanie projekcji wideo i bezpośrednich transmisji nawiązuje do naszej współczesnej cyber wrażliwości. Założyciel kolektywu Dream Adoption Society, który koncentruje się na rozwijaniu języka sztuk cyfrowych – wirtualnej i rozszerzonej rzeczywistości w przestrzeni teatru i sztuki performance. W swojej praktyce łączy nowe technologie ze sztuką w spektaklach teatralnych, performansach lub instalacjach. Dream Adoption Society korzysta z takich rozwiązań jak: skanowanie i implementacja aktorów do wirtualnego środowiska 3D na żywo, aplikacje umożliwiające doświadczanie wirtualnej rzeczywistości przez wielu odbiorców jednocześnie, kreacja cyfrowych awatarów i środowisk VR (Virtual Reality) połączonych z realną scenografią i rekwizytami lub wykorzystanie holograficznych postaci generowanych w czasie rzeczywistym w rozszerzonej rzeczywistości (Augmented Reality).

Anna Krysiak – tancerka, choreografka, pedagożka. Absolwentka Państwowej Szkoły Baletowej w Poznaniu. W 1990-1991 tancerka Teatru Wielkiego im. Stanisława Moniuszki w Poznaniu, a w latach 1991-2005 tancerka Śląskiego Teatru Tańca w Bytomiu. W latach 2004-2008 współpracowała z W&M Physical Theatre Melissa Monteros i Wojtek Mochniej (Kanada). W latach 2006-2008 była choreografką i tancerką w Theatre Junction at the Grand (Calgary/Kanada). Od 2009 roku pracuje jako niezależna choreografka, tancerka i pedagożka tańca współczesnego tworząc spektakle zarówno w Polsce jak i poza granicami kraju. Współpracuje z Teatrem Wielkim. Operą Narodową występując w spektaklach takich reżyserek i reżyserów jak m.in.: Andrzej Chyra, Maja Kleczewska, Jan Komasa, Maciej Prus, Mariusz Treliński, czy Barbara Wysocka. Jako reżyserka i choreografka stworzyła takie spektakle jak m.in.: „Apie mus” Aura Dance Theatre (Kowno-Litwa), „Siksika-Real People" (Poznań), czy „Nowa Ziemia" OTT (Olsztyn). Jako choreografka współpracuje z reżyserem Wojtkiem Klemmem (wspólnie zrealizowali m.in. „Antygonę” Sofoklesa, „Czyż nie dobija się koni” Horace Mccoya, „Świętą Joannę Szlachtuzów”, „Edypa Tyrana" Sofoklesa, „Wesele" Stanisława Wyspiańskiego, „Powarkowywania drogi mlecznej”) oraz reżyserem Kubą Roszkowskim (wspólnie zrealizowali takie spektakle jak m.in. „Iliada " Homera, „Calineczka” Jana Ch. Andersena, „Odyseja” Homera, „Don Kichot”). W 2000 r. otrzymała medal im. Karola Szymanowskiego 200-lecia baletu polskiego za wybitny wkład w rozwój sztuki tanecznej, przyznany przez Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego. W 2023 jej choreografia do spektaklu „Romeo i Julia” (Teatr im. Juliusza Słowackiego w Krakowie) została nagrodzona „Złotym Yorickiem” na 27. Festiwalu Szekspirowskm w Gdańsku.

FESTIWAL BOHATEREK

Dom Spotkań z Historią wraz z Miastem Stołecznym Warszawą zaprasza do udziału w pierwszej odsłonie Festiwalu Bohaterek, który odbędzie się w dniach 30 września-12 października 2024 r. W programie festiwalu znalazły się m.in. wydarzenia filmowe, literackie, muzyczne, teatralne, a także debaty, spotkania i warsztaty. Festiwal Bohaterek otworzy premiera monodramu Agnieszki Przepiórskiej „Ocalone” na podstawie tekstu Piotra Rowickiego w reżyserii Mai Kleczewskiej.

Pomysłodawczynią Festiwalu Bohaterek jest Agnieszka Przepiórska, a dyrektorką artystyczną Katarzyna Puchalska. Program festiwalu współtworzy Paulina Reiter: Będzie to festiwal o kobietach, bohaterkach dnia codziennego, bohaterkach znanych i tych zapomnianych lub przemilczanych. Kobietach, które piszą swoje historie na nowo, pomimo przeciwności losu i doznanych krzywd. Bohaterkach, które swoim życiem, pasją i pracą udowadniają światu, że kobieta może wszystko. Organizujemy Festiwal Bohaterek, bo kobietom się on po prostu należy - podkreślają twórczynie wydarzenia.

Organizatorem Festiwalu Bohaterek jest Dom Spotkań z Historią. Partnerami festiwalu są: HER Docs Forum, Fundacja Centrum im. prof. Bronisława Geremka, Fundacja Polskiego Państwa Podziemnego, Fundacja oto lab, Ośrodek Kultury Ochoty oraz Polskie Towarzystwo Psychotraumatologii.