Moje imię człowiek. Twarze dialogu – ks. Jan Zieja 1897–1991
wystawy archiwalne
Ksiądz Jan Zieja – wielki świadek czasów, w jakich przyszło mu żyć. Kapelan wojskowy w czasie wojny polsko-sowieckiej, kapelan Armii Krajowej i Szarych Szeregów, filar opozycji demokratycznej w czasach PRL-u. Odważny i bezkompromisowy.
W uznaniu zasług wojskowych otrzymał szereg odznaczeń, w tym trzykrotnie Krzyż Walecznych (1920, 1939, 1944), Krzyż Virtuti Militari V klasy (1944), Złoty Krzyż Zasługi z Mieczami za udział w wojnie (1944), Warszawski Krzyż Powstańczy (10.12.1986), Medal za udział w Powstaniu Warszawskim (styczeń 1987), Krzyż Komandorski Orderu Polonia Restituta (3.05.1989). Kapłan wielkiej wiary i modlitwy. Żarliwy kaznodzieja. Przez całe życie realizował franciszkański ideał ubóstwa. Niestrudzony organizator niezliczonych działań niosących pomoc innym: na Polesiu, w Słupsku, w Motolu, Mołodowie, na Ziemiach Odzyskanych. Animator wielu organizacji społecznych i autor ich statutów. Działacz ruchu chłopskiego „Wici”, walczący o chrześcijańską podstawę tej organizacji. Ewangeliczny sługa potrzebujących – przymusowych robotników III Rzeszy, pokrzywdzonych przez wojnę kobiet i dzieci, więźniów obozów koncentracyjnych, więźniów politycznych. Członek KOR. Współzałożyciel i kapelan Zakładu dla Niewidomych w Laskach. Wielki przyjaciel Żydów, których wielu uratował przed zagładą. Gorący zwolennik jedności braterskiej z Litwinami, Białorusinami i Ukraińcami. Wyprzedzający swój czas prekursor odnowy polskiego Kościoła. Kapłan dosłownie żyjący Ewangelią.
Organizatorzy: Centrum Myśli Jana Pawła II, Narodowe Centrum Kultury, Dom Spotkań z Historią
Patronat honorowy: Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego
Miejsce:Skwer im. ks. Jana Twardowskiego