Jak odbudowywano Warszawę? Dlaczego na ulicach instalowano budki telefoniczne? Jak wyglądały wózki dziecięce i place zabaw? Jakimi kolorami i neonami świeciła nocą Warszawa? Czy latem można było pływać w Wiśle? Jak wyglądało dzieciństwo wielu naszych babć i dziadków?
Oprowadzanie odbywa się w ramach programu wydarzeń towarzyszących wystawie „ZBYSZKO SIEMASZKO. FOTOGRAF WARSZAWY”.
Zapraszamy dzieci wraz z opiekunami i opiekunkami na rodzinne oprowadzanie po wystawie fotografii Zbyszka Siemaszki, podczas którego poznamy historię Warszawy lat. 50 i 60. oraz życie jej dużych i małych mieszkańców. Naszą przewodniczką będzie Marta Gawryluk, varsavianistka, inicjatorka „Parady dzidziusiów”, czyli spacerów dla osób dorosłych z małymi dziećmi w wózkach.
❗️wiek: 7–12 lat, obowiązują zapisy: recepcja@dsh.waw.pl, tel.: 22 255 05 00, liczba miejsc ograniczona
Zdjęcie: Dzieci przed fontanną w Parku Świętokrzyskim, 1956–1957. W latach 50. i 60. każde dziecko, które wychodziło na podwórko z rowerem, słyszało prośby rówieśników: „Daj się przejechać!”. Grupa dzieci bawi się przy fontannie od strony ulicy Świętokrzyskiej. W głębi widać niskie skrzydło budynku, w którym mieści się Teatr Lakla, Otoczenie PKiN-u starannie zaplanowano: Park Świętokrzyski, wielki Plac Defilad od strony Marszałkowskiej, placyki wciśnięte między skrzydła budynku, kandelabry, żeliwne fontanny z delfinami i obeliski niczym w starożytnym Egipcie lub Rzymie, lecz ubrane w socrealistyczny kostium. Fot. NAC/Zbyszko Siemaszko. to nowa wystawa Domu Spotkań z Historią, prezentująca ponad 200 zdjęć z imponującego artystycznego dorobku fotografa, na której zobaczymy Warszawę Zbyszka Siemaszki z lat 50. i 60.
Twórca fotografował ją dniem i nocą, eksperymentował z perspektywą, szukał ciekawych ujęć. Pokazywał stolicę jak dynamiczną, nowoczesną metropolię, rozświetloną neonami. Dokumentował jej odbudowę, fotografował nową architekturę i odnowione zabytki, ruchliwe centrum miasta i Pragę, osiedla mieszkaniowe i plaże nad Wisłą. Starannie planował kadr, atmosferę i estetykę zdjęcia, ale też łapał na gorąco uliczne scenki i z bliska przyglądał się przechodniom.
Jako fotoreporter tygodnika „Stolica” realizował różne tematy, pokazując życie codzienne w realiach PRL-u. Był artystą miejskiej fotografii dokumentalnej.
To pierwsza tak obszerna i przekrojowa prezentacja twórczości Zbyszka Siemaszki, czerpiąca zarówno ze zbiorów Narodowego Archiwum Cyfrowego jak i Agencji FORUM. Na wystawie będzie można zobaczyć nie tylko jego fotografie i wybrane okładki Tygodnika „Stolica” ze zdjęciami Siemaszki, ale także oryginalne aparaty fotograficzne twórcy. Kuratorami wystawy są Katarzyna Madoń-Mitzner oraz Krzysztof Wójcik, varsavianistyczne opisy zdjęć opracował Jerzy S. Majewski.
Więcej informacji o wystawie →
ZBYSZKO SIEMASZKO urodził się w 30 sierpnia 1925 roku w Wilnie. Jego ojcem był znany fotograf Leonard Siemaszko, który wraz z żoną Tatianą prowadził atelier fotograficzne, a później także sklep z aparatami. Leonard pracował również jako fotoreporter, m.in. dla „Ilustrowanego Kuriera Codziennego”, oraz portretował Józefa Piłsudskiego. Zbyszko i dwaj jego starsi bracia – Leonard i Henryk – od dziecka przyuczali się do zawodu.
W czasie II wojny Siemaszko, jako 19-latek, wstąpił do 3. Wileńskiej Brygady AK (pseudonim „Swojak”). Dokumentował życie partyzantów – wykonał wówczas kilkaset zdjęć. Ciężko ranny w czasie jednej z akcji, trafił do niemieckiej niewoli, skąd został odbity. W 1945 roku wraz z rodziną opuścił Kresy. W Katowicach Siemaszkowie znów prowadzili zakład fotograficzny. Zbyszko zrobił tam maturę i podjął pracę fotoreportera w tygodniku „Odra”. W 1948 roku przenieśli się do Warszawy. Rodzice otworzyli przy placu Narutowicza kolejny zakład fotograficzny. Zbyszko studiował w Szkole Głównej Planowania i Statystyki, ale wkrótce zatrudnił się w Społecznym Przedsiębiorstwie Budowlanym, gdzie prowadził pracownię dokumentacji fotograficznej. Odtąd całe swoje życie związał z Warszawą i z fotografowaniem. Jego mentorem był wybitny fotograf architektury Edmund Kupiecki. To on wprowadził go w 1951 roku do Związku Polskich Artystów Fotografików. W latach 1951–1963 Siemaszko systematycznie dokumentował odbudowę miasta dla Państwowego Przedsiębiorstwa Konserwacji Architektury Monumentalnej. W 1953 roku dołączył do zespołu tygodnika „Stolica”; jego zdjęcia należały do najczęściej publikowanych – był autorem okładek do 222 numerów. Wydał też m.in. dwa autorskie albumy o Warszawie (1964 i 1968). Od 1969 do 1990 roku pracował jako fotoreporter tygodnika „Perspektywy” i realizował swoje projekty autorskie. Jeździł po Polsce i latał nad Polską. Zrobił m.in. tysiące zdjęć lotniczych miast i miasteczek na zlecenie Krajowego Ośrodka Badań i Dokumentacji Zabytków. Zmarł w 2015 roku.
Zawsze fotografował w terenie, nie interesowała go praca w atelier. Zakład „Fotografia Siemaszkowie” przejął po Leonardzie jego wnuk Maciej, a obecnie prowadzą go prawnuk, Filip Siemaszko z żoną Anną. Kolekcja w sumie kilkunastu tysięcy zdigitalizowanych fotografii Zbyszka Siemaszki znajduje się w Narodowym Archiwum Cyfrowym oraz w Polskiej Agencji Fotografów FORUM. Wciąż opracowywane i udostępniane są nowe jego zdjęcia.
