Biogramy twórców i twórczyń

Agnieszka Przepiórska – aktorka teatralna, serialowa i filmowa, monodramistka. Absolwentka Wydziału Aktorskiego Państwowej Wyższej Szkoły Sztuki Teatralnej i Filmowej w Petersburgu. Ukończyła też Szkołę Trenerek i Trenerów opartej na Empatii (2024). W latach 2005-2008 była aktorką Teatru Dramatycznego im. Jerzego Szaniawskiego w Wałbrzychu. W kolejnych latach współpracowała z wieloma teatrami m.in. w Bielsku-Białej, Koszalinie, Szczecinie, Warszawie i Zielonej Górze. Od 2021 r. na stałe związana jest z Teatrem im. Juliusza Słowackiego w Krakowie. Występowała także w produkcjach filmowych i serialach tv takich jak m.in.: „Artyści”, „Glina”, „Fala zbrodni”, „Ojciec Mateusz”, „Druga szansa”, „Pati”, „Imago”.

W teatrze fascynuje mnie szczera rozmowa z publicznością – mówi aktorka. Po latach doświadczeń uznaję, że teatr biograficzny i monodramy to przestrzeń, gdzie znajduję miejsce na takie spotkania – w bliskości, bez zbędnych ozdobników, przy skromnej scenografii. „Bioteatr” jest także przedmiotem mojej pracy doktorskiej, a przede wszystkim pomysłem na kolejne twórcze lata. W odpowiedzi na popularność biografii książkowych i zainteresowanie publiczności teatrem biograficznym chcę rozwijać ten rodzaj teatru; poszerzać jego autorską formułę o kolejne tematy i nowe języki opowiadania o bohaterkach. Wielowątkowość i wieloaspektowość tej formuły sprawia, że źródło inspiracji nigdy nie wyschnie. Kolejne postaci kobiet pojawią się na scenach ze swoją prawdą i cierpieniem, marzeniem i pragnieniem szczęścia. Dom Spotkań z Historią jest szczególną przestrzenią, w której stworzenie dialogu między postacią sceniczną a widzem/widzką jest niejako naturalne – bo Dom Spotkań z Historią to również, jak przekonują bliskie mi postacie, Dom Spotkań z Historią Kobiet.

Od ponad 10 lat Agnieszka Przepiórska tworzy spektakle w nurcie monodramu biograficznego – bioteatru, w ścisłej współpracy z dramatopisarzem i pisarzem, Piotrem Rowickim. Pierwszy monodram Agnieszki Przepiórskiej na podstawie tekstu Piotra Rowickiego („I będą święta” w reż. Piotra Ratajczaka, prem. Teatr Konsekwentny, 2012), był opowieścią o emancypacji wdowy smoleńskiej. Kolejne dwa monodramy aktorki – autobiograficzna historia dorastania bez ojca („Tato nie wraca”, prem.  Teatr WARSawy, 2013) oraz opowieść o byłej korespondentce wojennej („Wojna to tylko kwiat”, prem. Teatr WARSawy, 2016) – również powstały we współpracy z Piotrem Rowickim (tekst) i Piotrem Ratajczakiem (reżyseria). W następnych monodramach na podstawie teksów Piotra Rowickiego, Agnieszka Przepiórska opowiedziała historie niezwykłych kobiet: polskiej poetki żydowskiego pochodzenia, Zuzanny Ginczanki („Zuzanna Ginczanka. Przepis na prostotę życia”, reż. Anna Gryszkówna, koprod. Teatr na Plaży w Sopocie i Teatr Łaźnia Nowa w Krakowie, prem. 2020), naukowczyni i popularyzatorki nauki Simony Kossak („Simona K. Wołająca na puszczy”, reż. Anna Gryszkówna, prem. 2020, prod. Fundacja Kultura nie Boli) oraz działaczki społecznej i opozycjonistki PRL, Anny Walentynowicz („Nazywam się Anna Walentynowicz”, reż. Anna Gryszkówna, koprod. Dom Spotkań z Historią i Teatr Łaźnia Nowa w Krakowie, prem. 2022). Najnowszy monodram Agnieszki Przepiórskiej „W maju się nie umiera. Historia Barbary Sadowskiej” na podstawie tekstu Piotra Rowickiego i w reżyserii Anny Gryszkówny (prem. 2023, Dom Spotkań z Historią), od czasu swojej premiery pokazany został w kilkudziesięciu miastach Polski. Przedstawienie, wyróżnione na wielu festiwalach i przeglądach, wiosną 2024 zostało zarejestrowane przez Telewizję Polską i wyemitowane w Teatrze Telewizji TVP – w ramach wiosennej ramówki 2024. Spektakl znalazł się także w finale tegorocznego Ogólnopolskiego Konkursu na Wystawienie Polskiej Sztuki Współczesnej. Jesienią 2024 zostanie zagrany m.in. w Białymstoku, Rybniku, w dwunastu miejscowościach w ramach programu TEATR POLSKA. Obecnie Agnieszka Przepiórska pracuje z dramatopisarzem Piotrem Rowickim i reżyserką Mają Kleczewską nad monodramem „Ocalone” – historią Ireny K., która po 80. latach odzyskuje głos i opowiada o zdarzeniach z obozu przejściowego zorganizowanego na warszawskim Zieleniaku w sierpniu 1944 r. Premiera produkowanego przez DSH spektaklu zaplanowana jest na 30 września 2024 r. w siedzibie PAST-y w Warszawie – w ramach inauguracji organizowanego przez DSH Festiwalu Bohaterek, którego pomysłodawczynią jest Agnieszka Przepiórska.

Aktorka jest laureatką wielu nagród teatralnych, m.in. za role w monodramach „I będą święta” „Tato nie wraca”, „Ginczanka. Przepis na prostotę życia”, „W maju się nie umiera. Historia Barbary Sadowskiej”. Została także uhonorowana Nagrodą Miesięcznika „Teatr” im. Aleksandra Zelwerowicza dla najlepszej polskiej aktorki sezonu 2022/2023 za rolę Barbary Sadowskiej w spektaklu „W maju się nie umiera. Historia Barbary Sadowskiej” oraz w uznaniu za wkład w rozwój monodramu biograficznego.

Maja Kleczewska – reżyserka teatralna, studiowała psychologię na Wydziale Psychologii Uniwersytetu Warszawskiego i reżyserię w Akademii Teatralnej im. Aleksandra Zelwerowicza w Warszawie, gdzie obecnie pracuje jako wykładowca na kierunku reżyserii. Jest absolwentką krakowskiej Akademii Sztuk Teatralnych im. Stanisława Wyspiańskiego. Debiutowała spektaklem „Jordan” Anny Reynolds i Mojry Buffini w Teatrze im. Juliusza Słowackiego w Krakowie (2001). Zawodowo związana z teatrami w Krakowie, Warszawie, Hamburgu, Ljublianie, Poznaniu, Opolu, Bydgoszczy, Wałbrzychu. Jej przedstawienia pokazywane były na wielu polskich i międzynarodowych festiwalach, m.in. w Wenecji („Wściekłość” Elfriede Jelinek), Paryżu i Berlinie („Sen nocy letniej” Williama Szekspira), Tibilisi („Zmierzch bogów” według scenariusza Luchino Viscontiego), Londynie i Seulu („Makbet” Williama Szekspira), Madrycie („Pod presją” według scenariusza Johna Cassavetesa) , Nitrze („Woyzeck” Georga Büchnera), Moskwie („Babel” Elfriede Jelinek), Sankt Petersburg („Fedra” według własnego scenariusza).

Dwukrotna laureatka Lauru Konrada przyznawanego na Ogólnopolskiego Festiwalu Sztuki Reżyserskiej „Interpretacje” w Katowicach (za spektakle „Woyzeck” i „Dybuk” Szymona Anskiego). Trzykrotna laureatka nagrody „Olśnienia” Onetu w kategorii teatr (za „Hamleta” Williama Szekspira, „Pod presją”, „Dziady” Adama Mickiewicza). Laureatka Paszportu Polityki w kategorii teatr (2006). Reżyserka została uhonorowana także Nagrodą Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego (2013), Nagrodą Srebrny Lew na Biennale di Venezia (2017), Nagrodą Miesięcznika „Teatr” im. Konrada Swinarskiego (2018) oraz Grand Prix Boska Komedia (2018).

Piotr Rowicki – dramatopisarz, ukończył historię na Uniwersytecie w Białymstoku. W 2008 debiutował sztuką „Przylgnięcie” w Laboratorium Dramatu w Warszawie. Na jej motywach powstał film pt. „Demon” w reżyserii Marcina Wrony. Autor kilkudziesięciu sztuk teatralnych, między innymi: „Chłopiec Malowany”, „Matki” „I będą Święta”, „Niewierni”, „Piszczyk”, „Tato nie wraca” „Biała siła, czarna pamięć”, „Ćesky Diplom”, „Żeby nie było śladów”, „Królowie strzelców”, „Niepodlegli”, „Zabić prezydenta”, „Listen to Your Heart”, „Freak”. Laureat wielu nagród i wyróżnień, w tym m.in. dwukrotny zwycięzca konkursu na polską sztukę współczesną „Metafory Rzeczywistości” organizowanego przez Teatr Polski w Poznaniu. Piotr Rowicki otrzymał także nagrodę indywidualną za oryginalny polski tekst dramatyczny – za utwór „W maju się nie umiera. Historia Barbary Sadowskiej” na 23. Festiwalu TVP i Teatru Polskiego Radia „Dwa Teatry” (2024). Ten sam tekst dostał główną nagrodę 30. Ogólnopolskiego Konkursu na Wystawienie Polskiej Sztuki Współczesnej, organizowanego przez Instytut Teatralny im. Zbigniewa Raszewskiego ze środków Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego.

Konrad Parol – projektant mody, kostiumograf. Samouk. Twórca dwóch polskich autorskich marek: Konrad Parol i Boys Left Girls Right / BLGR. Początkowo pracował jako kostiumograf i stylista na planach polskich teledysków. Z teatrem związany jest od 2011 roku. Na stałe współpracuje z reżyserką Mają Kleczewską; stworzył kostiumy do wielu spektakli w jej reżyserii stworzonych w Polsce – m.in. do  „Braci i siostr” (2013), „Podróży zimowej” (2013),  „Cieni. Eurydyka mówi” (2014), „Szczurów” (2014), „Dybuka” (2015), „Wściekłości” (2016), „Malowanego ptaka” (2017), „Bachantek” (2018), „Dziadów” (2021), „Wesela” (2024) i za granicą – „Dziadów” (prem. Teatr Dramatyczny, Iwano-Frankiwsk, 2022) oraz „Burzy” 2014 i „Czekając na Barbarzyńców” (2016) – oba w Deutsches Schauspielhaus w Hamburgu. Projektował również kostiumy do projektów teatralnych i operowych takich reżyserek i reżyserów jak m. in.: Wojtek Blecharz, Łukasz Chotkowski, Wojciech Faruga, Paweł Łysak, Ewelina Marciniak, Paweł Świątek, Mariusz Treliński, Iwo Vedral. Projektuje także kostiumy do filmu i TV m.in. programów „Top Model 2015” i programu „Azja Express”. Za kostiumy i maski zwierząt do „Podróży zimowej” w reż. Mai Kleczewskiej (2013) zdobył uznanie samej Elfriede Jelinek. Laureat Grand Prix Festiwalu Prapremier w Bydgoszczy (2013) dla zespołu aktorskiego oraz realizatorek i realizatorów „Podróży zimowej”.

Cezary Duchnowski – kompozytor, pianista, twórca projektów multimedialnych. Studiował kompozycję w klasie prof. Leszka Wisłockiego w Akademii Muzycznej we Wrocławiu. Obecnie wykłada tam m. in. realizację muzyki komputerowej. Był jednym z inicjatorów założenia Studia Kompozycji Komputerowej w Akademii Muzycznej we Wrocławiu. Z placówką tą związany jest do chwili obecnej. Ma w swoim dorobku utwory zarówno kameralne jak i symfoniczne. Od kilku lat czołowe miejsce w jego działalności zajmuje twórczość elektroakustyczna. Tworzy wraz z Agatą Zubel duet ElettroVoce realizując projekty na głos i elektronikę. Jest wielkim orędownikiem muzyki improwizowanej. Chętnie współpracuje z muzykami jazzowymi a także innymi artystami, których pasją jest kreowanie muzyki na żywo. Wraz z Pawłem Hendrichem i Sławomirem Kupczakiem powołał do życia grupę Phonos ek Mechanes. W ramch niej uprawia szczególny rodzaj elektronicznej muzyki improwizowanej – human-electronics, gdzie komputery kontrolowane są akustycznymi instrumentami. Wraz z Marcinem Rupocińskim założył grupę Morphai – formację podejmującą artystyczne inicjatywy o profilu interdyscyplinarnym. Jest autorem muzyki do spektaklu „Dziady” w reż. Mai Kleczewskiej (prem. Teatr im. Juliusza Słowackiego w Krakowie, 2021).

Krzysztof Garbaczewski – reżyser, scenograf i autor adaptacji m.in. “Tybetańskiej Księgi Umarłych”, Gombrowicza, Dostojewskiego, Shakespeare’a, Reymonta, Jelinek, Roussela oraz poetów Leśmiana, Białoszewskiego i Dante, stanowiących podstawę jego tzw. “Medytacji” łączących performance, sztuki wizualne oraz muzykę. Pierwszy polski reżyser teatralny pracujący w technologii Virtual Reality. Charakterystyczna dla niego kolażowa stylistyka, stosowanie projekcji wideo i bezpośrednich transmisji nawiązuje do naszej współczesnej cyber wrażliwości. Założyciel kolektywu Dream Adoption Society, który koncentruje się na rozwijaniu języka sztuk cyfrowych – wirtualnej i rozszerzonej rzeczywistości w przestrzeni teatru i sztuki performance. W swojej praktyce łączy nowe technologie ze sztuką w spektaklach teatralnych, performansach lub instalacjach. Dream Adoption Society korzysta z takich rozwiązań jak: skanowanie i implementacja aktorów do wirtualnego środowiska 3D na żywo, aplikacje umożliwiające doświadczanie wirtualnej rzeczywistości przez wielu odbiorców jednocześnie, kreacja cyfrowych awatarów i środowisk VR (Virtual Reality) połączonych z realną scenografią i rekwizytami lub wykorzystanie holograficznych postaci generowanych w czasie rzeczywistym w rozszerzonej rzeczywistości (Augmented Reality).

Anna Krysiak – tancerka, choreografka, pedagożka. Absolwentka Państwowej Szkoły Baletowej w Poznaniu. W 1990-1991 tancerka Teatru Wielkiego im. Stanisława Moniuszki w Poznaniu, a w latach 1991-2005 tancerka Śląskiego Teatru Tańca w Bytomiu. W latach 2004-2008 współpracowała z W&M Physical Theatre Melissa Monteros i Wojtek Mochniej (Kanada). W latach 2006-2008 była choreografką i tancerką w Theatre Junction at the Grand (Calgary/Kanada). Od 2009 roku pracuje jako niezależna choreografka, tancerka i pedagożka tańca współczesnego tworząc spektakle zarówno w Polsce jak i poza granicami kraju. Współpracuje z Teatrem Wielkim. Operą Narodową występując w spektaklach takich reżyserek i reżyserów jak m.in.: Andrzej Chyra, Maja Kleczewska, Jan Komasa, Maciej Prus, Mariusz Treliński, czy Barbara Wysocka. Jako reżyserka i choreografka stworzyła takie spektakle jak m.in.: „Apie mus” Aura Dance Theatre (Kowno-Litwa), „Siksika-Real People” (Poznań), czy „Nowa Ziemia” OTT (Olsztyn). Jako choreografka współpracuje z reżyserem Wojtkiem Klemmem (wspólnie zrealizowali m.in. „Antygonę” Sofoklesa, „Czyż nie dobija się koni” Horace Mccoya, „Świętą Joannę Szlachtuzów”, „Edypa Tyrana” Sofoklesa, „Wesele” Stanisława Wyspiańskiego, „Powarkowywania drogi mlecznej”) oraz reżyserem Kubą Roszkowskim (wspólnie zrealizowali takie spektakle jak m.in. „Iliada ” Homera, „Calineczka” Jana Ch. Andersena, „Odyseja” Homera, „Don Kichot”). W 2000 r. otrzymała medal im. Karola Szymanowskiego 200-lecia baletu polskiego za wybitny wkład w rozwój sztuki tanecznej, przyznany przez Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego. W 2023 jej choreografia do spektaklu „Romeo i Julia” (Teatr im. Juliusza Słowackiego w Krakowie) została nagrodzona „Złotym Yorickiem” na 27. Festiwalu Szekspirowskm w Gdańsku.