Przejście do strony głównej serwisu DSH

9.03.2007, ul. Karowa 20, DSH, Sala Spotkań Klasyka polskiego dokumentu: Filmy Krzysztofa Kieślowskiego   W miniony, piątkowy wieczór, projekcja filmów dokumentalnych Krzysztofa Kieślowskiego przyciągnęła tłum widzów, który zapełnił całą salę Domu Spotkań z Historią. Ponad setka gości, którzy odwiedzili DSH, mogła zapoznać się z kluczowymi dla twórczości reżysera dokumentami, a także zapytać o okoliczności ich powstania i współpracę z Kieślowskim - Krzysztofa Wierzbickiego. Był on w latach 70. jego asystentem i pełnił funkcję drugiego reżysera. Zrealizował również film o Kieślowskim: I’m so, so. Wieczór poprowadził reżyser i dokumentalista Andrzej Sapija. 2007.03.09, Warszawa, Dom Spotkań z Historią, Karowa 20. Pokaz filmów Krzysztofa Kieślowskiego. Spotkanie z asystentem i współpracownikiem reżysera - Krzysztofem Wierzbickim  - poprowadził Andrzej Sapija . Fot. Dawid Skoblewski.   Krzysztof Kieślowski, światowej sławy reżyser, nim rozpoczął naukę na wydziale reżyserii w Łodzi, pracował jako garderobiany (m.in. Łomnickiego, Dziewońskiego, Bardiniego) w Teatrze Współczesnym w Warszawie. Karierę rozpoczął od krótkich filmów dokumentalnych. W wieczornym seansie obejrzeliśmy następujące filmy:   Fabryka (1970), 17’ Przygnębiający obraz funkcjonowania przedsiębiorstwa w realiach gospodarki socjalistycznej. Jesteśmy w fabryce traktorów w podwarszawskim Ursusie: sceny z narady przeplatają się z obrazami pracy w fabryce. Nagrody: 1971 - OFFK Kraków, nagroda „Głosu Robotniczego” dla filmu najbardziej zaangażowanego we współczesną tematykę społeczną.   Szpital (1997), 21’ 24-godzinny dyżur chirurgów-ortopedów w jednym z warszawskich szpitali. Lekarze borykają się z niedostatkami czasów PRL - brakiem podstawowych narzędzi i środków opatrunkowych. Warunki pracy są ekstremalnie trudne. Nagrody: 1977 - 16. MFFK Kraków, Grand Prix „Złoty Smok”; Nagroda Klubu Krytyki Filmowej SDP „Syrenka Warszawska”.   Z punktu widzenia nocnego portiera (1977), 17’ Portret fabrycznego strażnika, fanatyka dyscypliny w pracy i poza nią, który uważa, że wszyscy ludzie powinni być poddani kontroli. Reżyser długo szukał osoby, której poglądy tak wyraźnie oddawały duszną atmosferę tamtych czasów. Nagrody: 1979 - Grand Prix „Złoty Lajkonik” na OFFK Kraków; 1979 - nagroda jury FIPRESCI na MFFK Kraków; 1979 - Wyróżnienie na MFFKID Lille, Francja; 1979 - Srebrna Sestercja na MFFD Nyon (Szwajcaria).   Gadające głowy (1980), 14’ Portret społeczeństwa polskiego na przełomie dekad. Reżyser przeprowadził swoistą sondę społeczną. Pytania, które zadał bohaterom wydają się banalne: Kim jesteś? O czym marzysz? Co jest dla ciebie najważniejsze w życiu? Kieślowski wybrał 44 osoby i  każdej poświęcił jedno ujęcie. Na ekranie pojawiają się kolejno „gadające głowy”, a w prawym dolnym rogu rok urodzenia. Począwszy od niemowlaka, przez przedszkolaków, uczniów, studentów, ludzi dorosłych, aż po stuletnią staruszkę, obserwujemy, jak się zmieniają pragnienia ludzi w różnym wieku i w różnej sytuacji życiowej. Nagrody: 1981 - MFF Oberhausen, Wyróżnienie Honorowe.