Przejście do strony głównej serwisu DSH

Wybudowana w latach 1909-1919 przy ulicy Stryjskiej, obok dworca głównego w Drohobyczu – Państwowa Fabryka Olejów Mineralnych przez lata była marzeniem robotników. Systematycznie rozbudowywana i modernizowana rafineria „Polmin” była chlubą polskiego przemysłu naftowego lat 20. i 30 – jedną z największych i najnowocześniejszych w tym czasie rafinerią na świecie. 

Państwowa Fabryka Olejów ineralnych "Polmin" w Drohobyczu - wdok ogólny. Fot. NAC

Dokonania właścicieli „Polminu” zapisały się nie tylko na kartach gospodarczej historii kraju, ale także – tej społecznej. Nie bez powodu wielu chciało się dostać do grona około 2 tysięcy zatrudnianych wykwalifikowanych robotników (w tym 800 majstrów!). Nie chodziło tylko o zarobki (przy cenie kilograma chleba – 30 groszy, mięsa – 80 groszy, robotnicy Polminu zarabiali od 600 do 2 tysięcy złotych). Oprócz tego mogli liczyć na szereg udogodnień i, jak ujęlibyśmy to dzisiaj, „benefitów pracowniczych” – dopłaty do wydatków mieszkaniowych, możliwość mieszkania w Kolonii Mieszkaniowej z nowoczesną szkołą, kaplicą, stadionem sportowym, bezpłatne autobusy do prywatnych wyjazdów... 

O latach prosperity, zmianach w społecznym i gospodarczym krajobrazie Drohobycza, ale też o dramatycznych losach fabryki w latach II wojny światowej opowie Tomasz Kuba Kozłowski.