Przejście do strony głównej serwisu DSH

Warszawa jest kobietą. Warszawa jest artystką. Wśród ulic Warszawy, tak często nazywanych imionami „ważnych mężczyzn”, razem z miastem wzrastały, w nim tworzyły i nim się inspirowały: pisarki, dziennikarki, tłumaczki, artystki. W nowym cyklu Agata Tuszyńska, pisarka, biografistka — sama z miastem głęboko związana — zabierze nas na spotkania z niezwykłymi kobietami. Poznamy ich losy i twórcze drogi, ważne dla nich miejsca i osoby. W jakich okolicznościach i jakiej atmosferze rozwijały się ich talenty? Jakie przeszkody musiały pokonywać? Skąd i od kogo czerpały inspirację? I czy współczesny odbiór ich twórczości oraz osobowości oddaje im sprawiedliwość?



Czeka nas historia potrójna: historia miasta widzianego z perspektywy twórczych kobiet, historia warszawskich kobiet opowiadana ich losami, a także — może przede wszystkim — historia kobiecej solidarności i inspiracji, która przełamuje barierę czasu: historia osobista. Bo i osobisty jest klucz wyboru postaci: to kobiety, od których, jak mówi autorka cyklu, „w swoim życiu — nie tylko literackim — wiele się nauczyła”.

Bohaterką drugiego odcinka będzie Maria Kuncewiczowa. Jak wyglądała jej Warszawa i gdzie bywała? Jak los miasta łączył się z jej losem? Czego nauczyła Agatę Tuszyńską? Zapraszamy do oglądania!

O Marii Kuncewiczowej
Urodziła się w końcu XIX stulecia w Samarze, zmarła ponad dziewięćdziesiąt lat później w Lublinie. Nazywano ją Matką Boską Kazimierską ze względu na wieloletni związek z przedwojennym, żydowskim miasteczkiem. Jednak to warszawskie adresy znaczyły jej dzieciństwo, młodość i pierwsze dojrzałe lata literackiej kariery. We wrześniu 1939 roku najpierw opuściła mieszkanie przy Placu Trzech Krzyży 8 i płonącą Warszawę, a później Polskę. Kilkadziesiąt lat spędziła we Francji, Anglii i Ameryce. Wszędzie u siebie, a jednocześnie wszędzie „obca”.

Maria Szczepańska miała być śpiewaczką, ale szybko dokonała innego wyboru. Została autorką znakomitych kobiecych portretów w „Przymierzu z dzieckiem” (1927) i „Twarzy mężczyzny” (1928), a w „Cudzoziemce” (1936) osiągnęła mistrzostwo psychologicznej precyzji i odwagi. Książka ta w 1937 roku zdobyła literacką nagrodę Warszawy, a jej wielbicielem został sam Bruno Schulz.

Jak mówi Agata Tuszyńska: „twórczość Marii Kuncewiczowej jest niezwykle różnorodna. Pisała przez sześćdziesiąt lat — powieści, felietony i eseje, relacje z podróży i prozę autobiograficzną [„Klucze” (1943), „Fantomy” (1972), „Natura” (1975)]. Była także autorką pierwszej polskiej powieści radiowej, czyli „Dni powszednie państwa Kowalskich” (1938). A przede wszystkim — była pierwszą pisarką, jaką zobaczyłam w życiu. Z czasem stała się powierniczką i literackim punktem odniesienia. Wiele jej zawdzięczam”.

Agata Tuszyńska — pisarka, poetka i reportażystka. Jest autorką wielu książek biograficznych, między innymi „Singer. Pejzaże pamięci” (1994), „Długie życie gorszycielki. Losy i świat Ireny Krzywickiej” (1999) czy „Narzeczona Schulza” (2015), a także osobistych: „Rodzinnej historii lęku” (2005), „Ćwiczeń z utraty” (2007) czy wspólnie z Dorotą Barczak-Perfikowską, Grażyną Latos, Elżbietą Strzałkowską i Wiolettą Wejman „Bagaż osobisty. Po Marcu” (2018). Jej książki tłumaczono na kilkanaście języków.