Historia jest kobietą − mądrą, odważną i pewną siebie. Wieczór składający się z krótkich wystąpień kobiet zajmujących się na co dzień historią, inspirujących się nią lub piszących ją na nowo. Kobiet, które poprzez to, kim są i co robią, pokazują, że historię tworzą i piszą artystki, badaczki, naukowczynie, aktywistki, historyczki. Dzięki ich pracy poznajemy historię społeczną, historię zwykłych ludzi i osób wykluczonych i zmarginalizowanych. Wydarzenie odbywa się w ramach Warszawskiego Tygodnia Kobiet.
Siebie i swoje historie przedstawią nam:
Joanna Ostrowska – historyczka, dramaturżka, krytyczka filmowa, autorka m.in. „Przemilczane. Seksualna praca przymusowa w czasie II wojny światowej” oraz „Oni. Homoseksualiści w czasie II wojny światowej”. W swojej pracy koncentruje się na historii grup marginalizowanych i dyskryminowanych. Swoją pierwszą książką postanowiła, jak sama mówi, wypełnić lukę w polskim obszarze badawczym, dotyczącą wojennej seksualnej pracy przymusowej, ponieważ w Polsce nadal jest to temat tabu. Badaczka buntuje się nie tylko przeciw przemilczaniu części historii, lecz także przeciw spłycaniu jej. Wskazuje i poddaje krytyce uproszczone przedstawianie wydarzeń oraz zwraca uwagę na pomijane w narracji głównego nurtu „odcienie szarości”, przypominając tym samym, że historia nigdy nie jest czarno-biała.
Agata Grzybowska – fotografka, fotoreporterka, twórczyni video, ukończyła fotografitę na Wydziale Operatorskim PWSFTViT w Łodzi. Ambasadorka Leica Camera Polnad, prowadzi zajęcia z fotografii na SWPS. . W swojej pracy reporterskiej dokumentuje historię, która dzieje się dziś i ukazując inne oblicze wojny, widziane z perspektywy kobiet, dzieci, rodzin pozbawionych podstawowych praw do edukacji, do dachu nad głową, do swobodnego poruszania się. Zawsze stara się być jak najbliżej człowieka i jego historii. Fotografowała m.in. wojnę w Syrii, wiosnę arabską w Egipcie, Rewolucję Godności na Kijowskim Majdanie, wojnę w Ukrainie, kryzys osób uchodźczych w Libanie, Iraku. Agata Grzybowska w swojej pracy reporterskiej dokumentuje historię, która dzieje się dziś i ukazując inne oblicze wojny, widziane z perspektywy kobiet, dzieci, rodzin pozbawionych podstawowych praw do edukacji, do dachu nad głową, do swobodnego poruszania się.
Anna Kowalczyk – dziennikarka, felietonistka, aktywistka, autorka „Brakującej połowy dziejów”, pierwszej popularnonaukowej syntezy historii kobiet na ziemiach polskich od paleolitu do współczesności. Napisała ją z frustracji spowodowanej tym, że historia Polek jest w powszechnej świadomości Polek i Polaków właściwie nieznana, z wyjątkiem dosłownie kilku postaci, a kobiety w w kontekście historycznym występują jako „ciekawostki”, anegdoty, pojedyncze historie nijak nie wpisujące się w kontekst historii ogólnej. Prezeską fundacji działającej na rzecz opowiadania historii kobiet, która dotychczas, z paroma wyjątkami, była pomijana. Jej marzeniem jest aby powstało Muzeum Historii Kobiet w Polsce – nowoczesna placówka kulturalno-edukacyjna oraz naukowo-badawcza.
Joanna Kuciel-Frydryszak – pisarka, dziennikarka, autorka m. in. biografii „Słonimski. Heretyk na ambonie” i „Iłła”. Jej książka „Służące do wszystkiego” stała się bestsellerem, znalazła się na liście dziesięciu najważniejszych książek 2018 roku dwumiesięcznika „Książki. Magazyn do Czytania” i dostała nominację do Nagrody Historycznej „Polityki” oraz Nagrody „Newsweeka” im. T. Torańskiej. Najnowsza publikacja Kuciel-Frydryszak to „Chłopki. Opowieść o naszych babkach”, w której opisana została codzienność kobiet żyjących na wsi w międzywojennej Polsce. Tematem książki jest historia, o którą prawie nikt dotychczas nie pytał, a jest to historia naszych mam, babć i prababć.
Maks%20Pflegel-PFL-8625-2%20male.jpg)
Olga Gitkiewicz – reportażystka, dziennikarka, felietonistka. W czasie pisania książki „Nie hańbi” rzuciła pracę w korporacji i przeprowadziła się z Wrocławia do Żyrardowa. Otrzymała za nią nominację do Nagrody Literackiej „Nike” 2018 oraz do Nagrody im. Ryszarda Kapuścińskiego za Reportaż Literacki 2017. W 2020 roku jej książka „Nie zdążę” o wykluczeniu komunikacyjnym zdobyła Grand Press w kategorii Książka Roku. Esej biograficzny „Krahelska. Krahelskie” znalazł się w finale Nagrody Literackiej m. st. Warszawy w kategorii Książka o tematyce warszawskiej. Pisze o systemach, które nie działają i o jednostkach, które sobie z tymi systemami usiłują radzić.
Galina Kazimirowskaya – muzyczka, dyrygentka i dyrektorka artystyczna Chóru Concordia w Mińsku. Na Białorusi zostawiła całe swoje życie. Powrót oznaczałby dla niej od 8 do 20 lat więzienia za śpiewanie pieśni po białorusku. Jest dyrygentką Wolnego Chóru (Volny Chor) – jednego z symboli białoruskiej rewolucji. Tęskni za swoim domem pod Mińskiem, ale buduje białoruskie życie w Warszawie. Organizuje prace dwóch chórów, stworzyła Białoruską Szkołę Artystyczną (https://www.shkolaravenskaga.pl/) oraz założyła Inbelkult 2.0 – organizacja na rzecz zachowania i rozwoju kultury białoruskiej. Wierzy że bycie aktywną przybliża ją do domu.
Elżbieta Moczarska – prezeska Fundacji imienia Kazimierza i Zofii Moczarskich, współorganizatorka Nagrody Historyczej im. Kazimierza Moczarskiego i prywatnie córka autora słynnych „Rozmów z katem”. Pracowała w międzynarodowych instytucjach finansowych w Polsce i Wielkiej Brytanii zajmując się public relations i rozwojem biznesu. Wieloletnia członkini Rady Fundacji Partnerstwo dla Środowiska i Fundacji Karta z Dziejów. W 2016 powołała Młodzieżowe Kluby Historyczne im. Kazimierza Moczarskiego działające przy szkołach średnich w Bielsku-Białej, Gorzowie Wlkp. Krośnie, Łodzi, Radomiu, Policach, Strzelinie, Suwałkach, Szczekocinach, Zawadzkich i Warszawie.
Ewa Stusińska – publicystka, pisarka. Interesuje się zjawiskami wykluczonymi przez dyskurs publiczny i przyznaje do zainteresowania pornografią wedle zasady: „W sercu mieć dobro, a w głowie – trochę dzikiego porno”. W 2018 roku ukazał się jej doktorat „Dzieje grzechu. Dyskurs pornograficzny w polskiej prozie XX wieku”. Autorka książki „Miła robótka. Polskie świerszczyki, harlekiny i porno z satelity”. To kronika początku lat 90., kiedy to „otwarły się w Polsce wrota kapitalizmu, do szarej rzeczywistości wdarła się zachodnia frywolność i kolorowa obietnica seksualnego spełnienia”. Stusińska bada także zjawisko postpornografii, która w swym założeniu ma być radykalnie inna od „tradycyjnej” pornografii – antykapitalistyczna, antypatriarchalna i antyprzemocowa.
Karolina Sulej – dziennikarka, reporterka, doktorantka w Instytucie Kultury Polskiej UW, gdzie działa w Zespole Badań nad Pamięcią o Zagładzie. Autorka m.in. książek „Rzeczy osobiste. Opowieść o ubraniach w obozach koncentracyjnych i zagłady” (Nagroda Młodzieżowych Klubów Historycznych im. Kazimierza Moczarskiego, 2021) i „Ciałaczki. Kobiety, które wcielają feminizm”. Interesuje się modą i ciałem z antropologicznego punktu widzenia. Autorka podcastów Garderobiana i Ubrani, współautorka serialu audio Supernowa, kuratorka wystawy „Podróż bohaterek. Powstanie kobiet”. Zaangażowana w działania fundacji Kraina.
Prowadzenie: Agnieszka Szydłowska
Spotkanie będzie tłumaczone na PJM.
Warszawski Tydzień Kobiet to cykl wydarzeń opowiadający o kobietach – tych, którym udało się zapisać w historii, i tych żyjących współcześnie, które tę historię tworzą – swoim życiem, pasją, pracą. Oddamy głos kobietom, które zajmują się na co dzień historią, inspirują się nią lub piszą ją na nowo. Kobietom pokazującym poprzez to, kim są i co robią, że historię tworzą i piszą artystki, badaczki, naukowczynie. Kobiety mogą wszystko! Więcej o Warszawskim Tygodniu Kobiet można przeczytać tutaj.
